EPISODE 15
จองกุกไม่รอช้าให้โดนอีกหมัด รีบช้อนร่างเล็กขึ้นมา ก่อนจะก้าวเข้าไปประชิดกับขอบเตียงนอน ยุนกิแดดิ้นด้วยอาการขัดขืน หลุดคำหยาบคายออกมานับไม่ถ้วนจนเขาขี้เกียจจะฟัง เพราะมันไม่สะทกสะท้านจิตใจเขาในตอนนี้เลย ทุ่มร่างบางลงบนเตียงสีขาวโดยไม่ทะนุถนอมเลยสักนิด ด้วยแรงจากกายกำยำทำให้แร็ปเปอร์ปากเก่งจุกจนพูดไม่ออก นอนแผ่แน่นิ่ง ข่มตาแน่นดึงสติที่กำลังจะหลุดลอยไปกับโทสะที่มี
ใบหน้าแดงฉาน ดวงตาแดงก่ำของจองกุกที่เคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ใบหน้าของเขา มีผลให้ยุนกิรู้สึกหวาดกลัว เพราะในแววตาคู่นั้นมีแต่ความโกรธแค้นที่สัมผัสได้
จองกุกขยับใบหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งประกบจูบริมฝีปากบาง เสี้ยววินาทีนั้นสติของคนตัวเล็กก็กระจุยกระจายไปคนละทางเพราะการเริ่มต้นของเขา คือจูบที่เร้าร้อนและรุนแรงจนต้านทานไม่ไหว
ยุนกิหยัดกายขึ้นต่อสู่กับคนเด็กกว่าเพื่อที่จะหลุดพ้นจากการถูกกักขังด้วยร่างกายที่โตและสูงกว่า มือหนาจับข้อมือเล็กทั้งสองข้างที่พยายามดันไหล่ของเขากดลงกับพื้นเตียงแน่นเสียจนขยับไม่ได้ ปลายลิ้นหนารุกล้ำเข้าสู่โพรงปากแคบ เจอะเจอกับลิ้นเล็กที่รู้สึกว่าจะทำอะไรไม่ถูก โพรงปากร้อนถูกลิ้นสากของเด็กมอปลายกระหวัดไปทั่ว ซอกซอนกวาดต้อนเอาความหอมหวานที่ซุกซ่อนอยู่ในความขมขื่น ไม่เว้นแม้แต่กระพุ้งแก้มที่ถูกปลายลิ้นตวัดจนร่างเล็กครางออกมาโดยไม่รู้ตัว
ฟันขมขบกัดเรียวปากบางสีสวย สร้างความเจ็บปวดให้คนถูกกระทำอยู่เรื่อย แม้ว่ายุนกิจะสิ้นแรงขัดขืนแล้วก็ตาม
"ปล่อย.." ยุนกิเอ่ยเสียวแผ่ว แทบฟังไม่รู้เรื่องเพราะถูกเสียงหอบหายใจกลบเกลื่อน
ที่ผ่านมาจองกุกแค่ล้อเล่นใช่มั๊ยในการจูบแต่ละครั้ง ถ้าครั้งนี้เป็นการเอาจริง ผลลัพธ์ที่ออกมาคือมันได้กระชากเอาสติและเรี่ยวแรงของยุนกิออกไปจนหมด
เริ่มต้นแค่จูบร่างกายของยุนกิก็ไม่สู้ดีนัก ถูกความเจ็บปวดปนความกระสันเล่นงานชนิดที่ว่า ทรมาณแทบขาดใจ ร่างเล็กเริ่มร้อนเป็นไฟขึ้นมาทุกทีในขณะที่ใจพยายามต่อต้านไม่ให้ยอมรับอะไรทั้งนั้น แต่บางครั้งเนื้อกายมันกลับบิดเร้าอ้อนวอนต่อสายตาดุดัน ไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่านับจากนั้นจะเกิดอะไรขึ้น
เพียงชั่วพริบตาแถบกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวก็ถูกกระชากออกจนขาดหลุดลุ่ย ไม่มัวรอให้เสียเวลารีบคลี่เนื้อผ้าที่ปกปิดกายบางออก มือหนาโลมไล้เนื้อเนียนอย่างหยาบโลน บีบเคล้นที่ข้างสะโพกจนแดงจ้ำเป็นรอยมือ ปากบางเผยอออกครางอย่างช่วยไม่ได้
"อืม.." ยุนกิสะดุ้ง เมื่อฝ่ามือหนาทางทับทรวงอกบาง เพิ่งจะรู้สึกตัวว่าควรขัดขืนในยามนี้มันก็สายเกินไปแล้ว ร่างทั้งร่างร้อนเร่าในขณะเดียวกันก็เย็นวูบสลับกันไปมา
"อ่ะ..อืออ"
เสียงที่พยายามเล็ดลอดออกมาจากลำคอ เนื่องจากจองกุกยังคงบดจูบปากบางสวย แทรกซอนลิ้นเข้าแลกรัดลิ้นเล็กไม่หยุดหย่อน แต่การจูบครั้งนี้เขาก็ไม่ได้อ่อนโยนแม้ว่ายุนกิจะไม่ขัดขืนแล้วก็ตาม คนตัวเล็กกำหนดลมหายใจไม่ถูกเมื่ออีกฝ่ายบุกรุกโพรงปากอย่างรุนแรง ลืมสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง ลืมแม้กระทั้งขัดขืน จนเกือบจะลืมหายใจไปแล้วด้วยซ้ำ
เพียงแค่ถูกจูบ เขาก็เหมือนจะขาดใจ รู้สึกทรมานเหลือเกิน แล้วถ้าหากเจอมากกว่านี้ จะเป็นยังไง คิดแล้วก็ทั้งกลัว ทั้งเตรียมรับมือไว้ต่างๆนาๆ ตามความรู้สึกของยุนกิแล้วถ้าขัดขืนมากเท่าไหร่มันจะยิ่งอยากปราบพยศมากเท่านั้น และเขาไม่เจ็บแค่ริมฝีปากแน่นอนเพราะมันเป็นแค่การเริ่มต้น สุดท้ายแล้วก็ยังคงคิดอะไรไม่ออกอยู่ดีนอกจากนอนแน่นิ่งอยู่เบื้องล่าง
ลมหายใจติดขัดและขาดห้วงของยุนกิที่กระทบกับจมูกของจองกุก ทำให้เขารู้ทันทีว่าอีกคนกำลังขาดลมหายใจ สาเหตุนั้นเป็นเพราะว่าตนเองอยากจะเอาคืนให้สาแก่ใจ แต่ก็ยังมีจิตสำนึกไม่ใจร้ายใจดำพอที่จะเอาให้ขาดใจตายกันไปข้างขนาดนั้น ดังนั้นเขาจึงจำเป็นต้องถอนจูบออกมา ให้อีกฝ่ายได้สูดหายใจได้อย่างเต็มที ก่อนจะเจออะไรที่มันชวนให้ขาดใจไปมากกว่านี้
ฝ่ามือสีแดงที่ตัดกับสีผิวของยุนกิอย่างเห็นได้ชัดบีบเคล้นคลึงผิวนุ่ม ลงแรงลงน้ำหนักจนร่างเล็กเกือบจะบอบช้ำไปกับรอยฝ่ามือ ตั้งใจกะน้ำหนักที่มีมากมายระบายลงกับกายบาง ให้คนตัวเล็กรู้สึกเจ็บปวดมากกว่าเสียวซ่าน
"อืมม.. ปะ ปล่อย พอไดแล้ว!"
ริมฝีปากนุ่มไล่จูบซับความหอมหวานไปตามผิวแก้มชมพู คลอเคลียด้วยจมูก ลากไล้ไปจนถึงใบหู ยุนกิขนลุกไปทั้งตัว ขยับหน้าหนีลิ้นและปากของคนเด็กกว่าที่ไม่ยอมละห่างไปไหน ยังคงรุกรานอยู่เรื่อย
ไม่นานนักใบหน้าแดงฉานที่ไม่ได้บ่งบอกถึงความความโกรธแล้ว แต่เป็นความหื่นกระหายเท่านั้นที่เข้ามาแทนที่ก็ลากต่ำลงไปยังลำคอระหง เขาซุกไซ้แทบจะทันทีที่มาถึง หมุนศรีษะสูดดมความหอมละมุนอยู่พักหนึ่ง ก็ขยับใบหน้าไปยังอีกส่วนหนึ่งของร่างบอบบางที่มือหนาทำงานอยู่
เมื่อมือถอยห่าง ปากลิ้นและจมูกของเขาก็ทำงานแทนที่ ซับความหอมจากเนินอกสู่ปลายยอด โดยมีลิ้นร้อนสากระคายตวัดพลิ้วตามไปด้วย และเมื่อถึงยอดอกสีหวาน ก็อ้าปากงับดูดกลืนมันไว้ทันที
"จองกุก! ปล่อย... พอ!"
เป็นเสียงแหบพร่าที่พยายามจะตะคอกแต่มันกลับกลายเป็นการบ่งบอกถึงความเสียวซ่านสุดจะหักห้ามใจ ความอุ่นร้อนในอุ้งปากหนา นำพาความร้อนเข้าสู่ร่างบาง ร้อนรุ่มยิ่งกว่าไฟสุม ลิ้นหนาที่ละเลงอยู่บนปลายอก ทำให้เขารู้สึกถึงกระแสเลือดที่ไหลเชี่ยวด้วยความสยิว ไหลไปค่อนอยู่ที่จุดๆหนึ่ง
แล้วดูเหมือนว่าความรู้สึกนั้นจะทวีคูณเพิ่มมากขึ้น เพราะเวลานี้ฝ่ามือหนาของคนเด็กกว่าขยับต่ำลงไปยังหน้าท้องนวลเนียนแบนราบ ปลายนิ้วยาวกรีดกายเป็นวงกลม แผ่วเบา ไม่นานนักก็เทน้ำหนักมากขึ้น ขย้ำเนื้อเนียนราวกับว่าจะทำให้ความกระสันเสียวมันแผ่กระจายไปทั่วอณูเนื้อ
หลังจากนั้นร่างสูงก็เคลื่อนฝ่ามือไปยังอีกจุดหนึ่ง กายเบื้องล่างที่โหนกนูนขึ้นมาถูกปกคลุมด้วยเนื้อผ้าหนาหยาบ กำลังถูกมือหนานวดและขยับมือไปตามรูปทรง ใช้ฝ่ามือข้างนั้นดันเรียวขาเล็กที่พยายามหนีบไม่ให้เขากระทำไปมากกว่านี้ แต่มีหรือที่จองกุกจะยอม หัวเข่าแกร่งด้านบนจึงทำหน้าที่ดันเรียวขาสวยข้างนั้นไม่ให้หุบกลับมา เพื่อที่เขาจะได้ปลุกเร้ามันได้โดยสะดวก
"อึก..จองกุก อื้อออ อย่า.." ยุนกิร้องห้ามเสียงหลง กระเถิบร่างหนีเด็กเอาแต่ใจที่กำลังสร้างความเสียวชนิดที่เรียกว่า โคตรมาก ปากและลิ้นก็ยังสลับกันพลิ้วละเลงอกบางทั้งสองข้าง มือหนาทั้งลูบทั้งคลึงอยู่ตรงส่วนกลางลำตัวจนยุนกิถึงกับครางไม่หยุดปาก ส่ายตัวสบัดไปมาบนที่นอน ราวกับว่าจะระบายความร้อนรุ่มสุมกายให้ลดทอนลงไปบ้าง แต่ดูเหมือว่า มันจะไม่ได้ผลสักเท่าไหร่นัก "ฮื้ออ อ้ะๆ อื้มม กุ๊ก!"
มือหนาปลดกระดุมที่ติดแน่นออกก่อนที่ซิปกางเกงยีนส์มันจะรูดลงเองโดยที่เขาไม่ได้แตะเลยสักนิด
ยุนกิก็ไม่ใช่เล่นๆเหมือนกันนะ..
"มึงต่อยกูทำไม.. แล้วอยู่ๆมึงก็ทำแบบนี้ เพื่ออะไรวะ!"
"เอาคืนไง พี่ให้คนมารุมกระทืบเพื่อนผม ทำร้ายจิตใจเพื่อนผมโดยการทำในสิ่งที่ผมกำลังจะทำกับพี่ตอนนี้นี่ไง!"
"กูไม่ไ-"
"เงียบ! หุบปาก! ถ้าไม่อยากเจ็บไปมากกว่านี้" สั่งการจบก็ถอดทั้งกางเกงและชั้นในสีดำออกไปตามเรียวขาเล็กอย่างรวดเร็ว ก่อนจะปลดหัวเข็มขัดตัวเองออก พลิกร่างบอบบางให้นอนคว่ำหน้าแล้วยกสะโพนกลมกลึงขึ้นมา ใช้เวลาแทบไม่ถึงสามวินาทีด้วยซ้ำ
"จองกุก! ปล่อยกู! โอ้ย!!"
เมื่อยุนกิขึ้นเสียงตวาด เขากลับถอดเข็มขัดหนังออกมาหวดลงตรงกลางแผ่นหลังบางครั้งหนึ่ง ทำให้คนตัวเล็กสะดุ้ง อุทานเสียงดังด้วยความเจ็บแสบจนน้ำตาคลอ
"ถ้าเสียงดังอีกพี่โดนแน่!"
"ฮึก!.. ปล่อยเถอะ.. จองกุก"
เพี๊ยะ!
"โอ๊ย!"
"เงียบ!"
เมื่อถูกเข็มขัดหนังหวดลงบนแผ่นหลังอีกเป็นครั้งที่สองถึงกับเอามือขึ้นมาปิดปากกลั้นเสียงกลั้นน้ำตาเอาไว้ คิดไม่ถึงเลยว่าคนอย่างจองกุกจะใจร้ายกับเขาได้ถึงขนาดนี้ ทำไมต้องทำให้ยุนกิรู้สึกว่าตัวเองน่าสมเพช..
ปากร้ายกระตุกยิ้มอย่างพอใจเมื่อยุนกิยอมเงียบและเชื่อฟัง แถมยังเอามือปิดปากไว้ตลอดเวลาเพราะเกรงว่าตัวเองจะเผลอพูด คนปากเก่ง ใจร้าย เถื่อนดิบ หายไปไหนซะแล้วล่ะ ออกัสดีที่ไม่ว่าสาวๆคนไหนก็ยอมพลีกายให้ ตอนนี้กลับต้องมาถูกทารุณโดยเด็กมอปลายสุดแสนจะอยู่ในภาพลักษณ์ของคนดีกระทำงั้นหรอ
"อะ..อือ" จะระบายอารมณ์เร่าร้อนออกมาเป็นเสียงครางหน่อยก็ไม่ได้ ในยามนี้กายบางสั่นเทาราวกับกลัวอาวุธในมือของจองกุกที่พร้อมจะลงโทษเขาได้ทุกเมื่อถ้าเผลอพูด
จองกุกใช้เวลาไม่นานในการปลดเปลื้องอาภรณ์แสนเกะกะ ร่างกายอันสมส่วนหุ่นนักกีฬาที่ดูขัดกับใบหน้าน่ารักเหมือนเด็กน้อยนั้น มันเป็นเสน่ห์อีกอย่างหนึ่งที่ดึงดูดใครหลายคนให้รักและเอ็นดูเขา ประกอบกับนิสัยที่ดูคล้ายเด็กเกือบจะทุกอย่าง ทำให้ไม่คาดคิดเลยว่า ด้านมืดนั้นน่ากลัวเสียยิ่งกว่าปีศาจซะอีก
"อืมม..."ยุนกิครางออกมาเบาๆ ยามที่เด็กมอปลายสร้างความคุ้นเคยให้กับเขา ก่อนที่จะลงสนามกีฬาบนเตียงอย่างเต็มตัว จองกุกถูไถกายแกร่งไปตามร่องบั้นท้ายนิ่มอยู่ชั่วครู่ จึงชำแรกความเป็นชายที่ใหญ่โตกว่าเจ้าของร่างขาวจัดเป็นสองเท่า เข้าสู่ช่องทางด้านหลัง กล้ามเนื้อผนังด้านในขยายกว้างกลืนความแปลกใหม่เข้าไปในร่างกาย ซึ่งจองกุกไม่รู้หรอกว่านี่เป็นครั้งแรกของยุนกิ..
มือหนาดึงรั้งสะโพกกลมกลึงเข้าหาตัวอย่างรวดเร็ว ตั้งใจให้บั้นท้ายนิ่มกระแทกกับช่องท้องของตน จนร่างเล็กเผลอครางดังลั่นออกมาประกอบกับความเจ็บจุก ทั้งปวดแสบจนน้ำตาไหลคลอ ยุนกิรีบเอามือปิดปากข่มตาแน่น เกร็งสะท้านไปทั้งตัว ยิ่งส่งผลให้ช่วงล่างมันบีบรัดอีกฝ่ายแน่นจนได้ยินเสียงครางต่ำดังเล็ดลอดออกมาปากของคนเด็กกว่า
ยังถือว่าโชคดีไปที่คราวนี้จองกุกไม่ลงไม้ลงมือกับเขา แค่สองแผลก็เจ็บแสบจนอยู่ไม่เป็นสุข ถ้าได้อีกแผลเขาคงจะอยู่ยากมากกว่านี้ ไหนจะริมฝีปากที่ถูกกระทำอย่างหยาบโลน จองกุกไม่สนเลยด้วยซ้ำว่าแผลโดนต่อยมันปวดมากแค่ไหน แล้วไม่รู้สึกเจ็บบางเลยหรอ เพราะที่ปากของอีกคนก็มีแผลเหมือนกัน
"อือ.."
มือหนาบีบแก้มก้นขาวแรงๆ ก่อนจะใช้ฝ่ามือฟาดลงที่บั้นท้ายนิ่มด้านขวาจนเป็นรอยแดง ทำแบบนั้นอยู่สองสามครั้ง ก่อนจะออกแรงขย้ำอย่างหนักหน่วง เวลาเดียวกันร่างสูงก็วนร่างเป็นวงกลม ซ้ายไปขวา วนขวาไปซ้าย บีบเคล้นบั้นท้ายนิ่มแรงเสียจนเป็นรอยนิ้วมือ
"ถ้าพี่เสียงดัง ผมจะใช้เข็มขัด เข้าใจนะครับ" รอยยิ้มชั่วร้ายที่ประดับบนใบหน้าที่ใครต่างก็ชมว่าน่ารัก แต่สายตาที่สื่อออกมากลับเต็มไปด้วยความสะใจ ความหื่นกระหาย ความอยากเอาชนะ ในเวลานี้จองกุกเหมือนถูกซาตานครอบงำ เขาลืมไปแล้วด้วยว่าตัวเองเป็นคนดี
"อึก!"
มือหนายึดเอวกลมไว้แน่นนำพาความแข็งแรงของเรือนกายทะลวงลึกเข้าไปจนสุดช่องทาง ทั้งความจุก ความกระสันแล่นพล่านไปทั่วกายบางอยากจะร้องครางระบายความรู้สึกนั่นออกมามากแค่ไหน กลับทำได้เพียงหอบหายใจครางลึกในลำคอเบาๆเท่านั้น
"อึก! อ่ะ.."ใบหน้าหวานแนบไปกับพื้นเตียง เอามือปิดปากตัวเอง ข่มตาแน่น ทุกครั้งที่อีกคนใช้ร่างกายกำยำชำแรกบางอย่างเข้าข้างในตัวเขาอย่างรุนแรง ร่างบางกระตุกรับทุกครังที่มีการขยับเข้า มันเป็นจังหวะช้าๆ เป็นการเน้นย้ำที่สุดแสนจะทรมาณ
"โคตรแน่น! อา!"
"อึก! จะ อ้ะ! จอง..กุก!" ยุนกิครางเสียงแผ่วติดๆขัดๆออกมาเพื่อบรรเทาความเจ็บจุกและเสียวซ่านปะปนกัน เขาคิดว่าจองกุกคงจะเข้าใจเพราะมันอดกลั้นไม่ได้จริงๆ
เมื่อจังหวะสอบสะโพกเร็วขึ้นมานิดหน่อย คนตัวเล็กก็ครางเสียงเบาออกมาตามจังหวะเช่นกัน ด้วยแรงกระแทกที่ถูกส่งมาทำให้ยุนกิตัวโยกคลอนไปข้างหน้าเป็นครั้งคราวอย่างช่วยไม่ได้
"ฮะ! อ๊า!"
"อื้ม!"
จองกุกสอบกายเบื้องล่าง กดกระแทกถลำทะลวงลึกจนมิดด้ามในทุกๆครั้ง และยุนกิก็กระตุกบีบรัดเขาจนเกือบจะคลั่ง ยอมรับว่าตั้งใจที่จะทำให้อีกฝ่ายกรีดร้องออกมาดังๆ แต่การบังคับให้กลั้นเสียงเอาไว้นั้น มันเป็นทางเลือกหนึ่งที่จะทำให้ยุนกิกรีดร้องออกมาแบบสุดจะทนก็เท่านั้นเอง
มือหนาคู่นั้นเอื้อมมาจับท่อนแขนเล็กของยุนกิ แล้วดึงแขนทั้งสองข้างของเขาขึ้นสูง ส่งผลให้เวลานี้มีเพียงหัวเข่าเท่านั้นที่สัมผัสกับพื้นเตียง ลำตัวแอ่นโค้งรับกับจังหวะกระแทกเข้าแรงๆ แต่กระนั้นเขาก็ต้องกัดริมฝีปากเพื่อกลั้นเสียงเอาไว้
"อื้อ!"
"ผมอนุญาตให้พี่เสียงดังได้ แต่อย่าพ่นคำหยาบใส่ผมก็พอ ไม่งั้นโดน.." จองกุกพูดด้วยน้ำเสียงกระเส่าข้างใบหูเล็ก จูบซับลำคอระหงชื้นเหงื่อ ใช้จมูกคลอเคลียอยู่ครู่หนึ่ง ทำเอาเจ้าของร่างขาวจัดขนลุกไปทั้งตัว"เข้าใจไหมครับ?"
"อื้อ.."
จองกุกปล่อยแขนเล็กให้เป็นอิสระ ก่อนจะนำมือของตนมาจับตรงเอวคอดเล็ก จับกระแทกเข้าหาตัว โดยที่เอวหนาก็กระชั้นบางอย่างที่โตเต็มที่เข้าใส่ รุกและรับอย่างเป็นจังหวะ ก่อนจะค่อยๆเร่งความเร็วขึ้นเรื่อยๆด้วยแรงอารมณ์
"อ่ะๆๆๆ จ..จองกุก อ๊า! "
"อื้มม! หันมา.."
ยุนกิหันไปหามองคนข้างหลัง ก่อนจะถูกประกบปากอย่างรวดเร็ว ลิ้นร้อนส่งผ่านริมฝีปากเข้าสู่โพรงปากแคบ เกี่ยวตวัดลิ้นเล็กได้อย่างยากลำบาก แต่กระนั้นก็ยังคงพยายามควานชิมความหวานที่ตนชอบ
คนตัวเล็กเบือนหน้าหนีเพราะถ้าจะจูบกันไปด้วยก็คงไม่ไหว อีกทั้งร่างกายของเขายังสั่นคลอน ไม่รู้จะทรงตัวได้อีกนานแค่ไหนถ้าจองกุกไม่รั้งเขาเอาไว้
คนเด็กกว่าออกแรงกระโจนถาโถมเข้าใส่คนพี่ด้วยจังหวะที่นับด้วยตาเปล่าคงไม่ทัน เร็วระรัว หน่วงหนักทุกครั้ง จนกระทั่งเขาหยุดนิ่งในจังหวะสุดท้าย แหงนใบหน้าขึ้นปล่อยเสียงครางกระหึ่ม ดันความอึดอัดอันใหญ่โตไปจนสุดปลายทางพร้อมกับปล่อยธารน้ำที่สื่อถึงความเป็นชายจนทะลักไหลอาบซอกขาเรียว เมื่อถอดถอนตัวเองออกมา
จองกุกก้มลงมองร่างบอบบางชื้นเหงื่อที่ซบใบหน้าลงกับพื้นเตียง หอบหายใจถี่กระชั้นรับความเหน็ดเหนื่อยจากบทลงโทษเมื่อครู่นี้ เขาไล่สายตาตั้งแต่ท้ายทอยขาว มาสู่แผ่นหลังที่มีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นมามากมาย ประกอบกับรอยแผลสีชมพูอ่อนเป็นทางยาวที่นูนขึ้นมา เอวคอดเล็กมาจนถึงสะโพก มันยั่วยวนและน่าครอบครองอีกครั้ง นั่นคือความรู้สึกของเขา
นิ้วเรียวยาวล้วงลึกเข้าไปในร่องกลางบั้นท้ายงอน ขยับนิ้วเข้าออกเรียกเสียงครวญครางรัญจวนได้เป็นอย่างดี ในขณะที่มืออีกข้างขย้ำและเคล้นคลึงเนื้อนุ่มยุ่นที่สะโพก โน้มใบหน้าลงใช้ปากและลิ้นแทะเล็มอยู่บนแผ่นหลังบางชื้นเหงื่อ โลมเลียแผลนูนต่ำสีหวานที่มีเลือดซิบออกมาแต่งเติมเป็นจุดๆ ขบกัดสร้างความเจ็บแสบให้ยุนกิจนน้ำตาคลอเบ้าอีกครั้ง
มือหนาเปลียนจากเคล้นคลึงบั้นท้ายนิ่มมาเป็นกอบกุมความเป็นชายของคนตัวเล็กที่กำลังโตเต็มที่เอาไว้ ขยับมือรูดรั้งช้าๆ ก็เข้าใจดีว่ายุนกิก็คงอึดอัดไม่แพ้กัน ถือเป็นโอกาสกอบโกยเรี่ยวแรงไว้สำหรับบทลงโทษต่อไป และมันจะไม่จบลงง่ายๆตราบใดที่เขายังไม่หมดแรง และยุนกิไม่เป็นอะไรไปซะก่อน
"อ๊ะๆๆ! ไม่!.. อย่ากัด! อ๊าา! " มือเล็กทั้งดึงทั้งจิกผ้าปูที่ติดตึงบนพื้นเตียงจนขาดหลุดลุ่ย กรีดร้องออกมาสุดเสียงอย่างทรมาน"ปล่อยฉัน! ขะ อ่ะๆๆๆ ขอร้อง..อื้ออๆๆ จองกุก! ปล่อย!.. "
อ่านต่อได้ที่ไหนหรอคะ
ตอบลบ