"Chat"
ยุนกิลุกขึ้นจากเตียงเพื่อเดินไปเปิดประตูห้องนอน เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูจากด้านนอก ดึกดื่นขนาดนี้จะมีใครมาเรียกไปไหนอีกล่ะ มันสมควรจะนอนได้แล้วนะ ไม่ว่าบุคคลที่มาเคาะประตูจะเป็นพ่อเลี้ยง แม่ หรือน้องชายต่างพ่อต่างแม่ก็ตามที
เมื่อประตูห้องถูกเปิดออกก็พบน้องชายวัย 17 ยืนถือกระป๋องเบียร์อยู่ตรงหน้า อาจจะเป็นเพราะตอนหัวค่ำก่อนหน้านี้ยุนกิได้ใช้ให้จองกุกไปซื้อเบียร์ขึ้นมาให้ แต่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นถึงเพิ่งจะเอามาให้เขาจนป่านนี้ ถึงน้องมันจะขัดคำสั่งเขาก็ไม่ได้ติดใจอะไรอยู่แล้ว แต่ถ้าพ่อน้องรู้ยุนกิอาจจะซวยก็ได้ใครจะไปรู้ล่ะ
"เข้ามาสิ" ยุนกิเอ่ยปากชวนคนเด็กกว่าเข้ามาในห้อง เพราะเจ้าตัวดันยืนทำตาละห้อยเป็นกระต่ายซึมหูตก ซึ่งมันก็ดูน่ารักดี แต่บางครั้งก็น่าหมั่นไส้จนถึงขั้นน่ารำคาญ
จองกุกกระโดดขึ้นไปนอนเล่นโทรศัพท์บนเตียงของยุนกิโดยไม่ได้ขออนุญาตเสียก่อน แต่มันก็ไม่ได้จำเป็นอะไรเพราะเขาก็ทำแบบนี้ทุกวัน
มันเป็นเรื่องปกติของทุกวันอยู่แล้วที่อีกคนจะเข้ามานอนกับยุนกิ จองกุกได้ศักดิ์ว่าเป็นน้องชายของเขา เพราะพ่อของน้องแต่งงานกับแม่ของยุนกิ และเจ้าเด็กนี่ก็ติดเขามาก ถึงขั้นจะให้จองกุกเรียกว่าพ่อก็ยังได้เลย ซึ่งก็เป็นอีกหนึ่งสาเหตุที่ว่ายุนกิขออะไรน้องก็มักจะให้โดยไม่ลังเลเสมอ
"อาบน้ำยัง" ยุนกินั่งลงบนเตียงข้างกันกับคนที่กำลังนอนเล่นโทรศัพท์อยู่ จองกุกไม่ได้มีท่าทีสนใจเขาเลยด้วยซ้ำ เพราะเจ้าตัวกำลังจดจ่ออยู่กับการตอบบทสนทนาของแทฮยอง ซึ่งทั้งสองคนก็เป็นแฟนกันนั่นแหละที่ยุนกิรู้ดี ก็น้องชายของเขาชอบเอามาเล่าให้ฟังบ่อยๆ โดยเฉพาะเรื่องน่าประทับใจที่เกิดขึ้นในแต่ละวัน แทฮยองก็ดูเป็นเด็กดี เรียนเก่ง ขยัน ไม่งี่เง่า จองกุกถึงได้ออกปากชมเกือบจะทุกที่ทุกเวลา ก็เหมาะสมกันดีแล้วล่ะ
"อาบแล้วครับ" จองกุกตอบคำถามพี่ชายในขณะที่กำลังพิมพ์ข้อความส่งไปให้กับอีกคน และท่าทียิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ไม่ละสายตาออกจากหน้าจอไปไหนกำลังทำให้คนข้างๆเริ่มหงุดหงิดโดยไม่รู้ตัว
ยุนกิหยิบเอากระป๋องเบียร์ที่น้องตั้งไว้ให้บนโต๊ะข้างเตียง นิ้วชี้เรียวงัดแหวนอลูมิเนียมบนฝากระป๋องขึ้น สอดนิ้วเข้าไปแล้วดึงมันออกจนเกิดเสียงดัง หลังจากนั้นก็กระดกเบียร์จนเหลือครึ่งกระป๋องภายในอึกเดียว เขาวางมันลงบนโต๊ะที่เดิมอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะทำตัวเสียมารยาทโดยการแอบอ่านข้อความที่น้องชายตนสนทนาอยู่กับแฟน
แทแท: จองกุกอยู่ไหนอ่ะ
จองกุก: อยู่ในห้องพี่ยุนกิ
แทแท: อีกแล้ว ติดพี่ขนาดนั้นเลย?
จองกุก: อยู่แล้ว -(++++)-
"จองกุก!"
ยุนกิถือวิสาสะแย่งเอาโทรศัพท์จากมืออีกคนไปวางไว้บนเตียงข้างเจ้าของของมัน มือเรียวสอดประสานกับมือของน้องอย่างรวดเร็วพลางเอาตัวขึ้นมาคร่อมคนเด็กกว่าเอาไว้ เมื่อดวงตากลมเป็นประกายสบกับดวงตาเรียวเล็กที่กำลังพยายามสื่ออะไรบางอย่าง จองกุกรู้ทันทีว่าต่อจากนี้ไปจะเกิดอะไรขึ้น
"ฮยอ-.."
ขยับปากพูดได้ยังไม่เต็มคำ เรียวปากอิ่มสีชมพูระเรื่อก็ถูกช่วงชิงไปโดยริมฝีปากบาง ยุนกิสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากแคบ กระหวัดลิ้นของเด็กน้อยที่กำลังสับสนไม่รู้ว่าจะตั้งรับกับความกระหายของคนพี่ยังไง แต่พอลิ้นของทั้งคู่สัมผัสกัน การต่อสู้โรมรันก็เกิดขึ้นทันที แลกรัดตวัดเกี่ยวกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ดูดดื่มให้สมกับที่ต่างฝ่ายต่างรอคอยมานาน ไม่สิ ต้องบอกว่ายุนกิฝ่ายเดียวต่างหากที่รอเวลานี้มานานแล้ว
ยุนกิถอนริมฝีปากออกมาอย่างอ้อยอิ่ง ก่อนที่จะละความสนใจจากริมฝีปากอวบอิ่มนั่นมาที่ซอกคอขาวแทน กลิ่นหอมจากเด็กน้อยที่เขาคุ้นชินช่างดึงดูดให้สูดดมอย่างโหยหา นานเท่าไหร่แล้วตั้งแต่ที่จองกุกไม่ยอมให้เขาทำแบบนี้ ด้วยเหตุผลเพียงเพราะว่าคบกับแทฮยอง
ริมฝีปากร้อนไล่จูบซับลำคอระหง ขบกัด ดูดเม้มเนื้อเนียนจนเป็นรอยช้ำเท่านั้นยังไม่พอ ใช้ลิ้นชื้นตวัดพริ้วโลมเลียไปจนทั่ว สร้างความปั่นป่วนในช่องท้องให้กับคนเด็กกว่าจนเริ่มอยู่ไม่สุข
เสียงครางหวานหูเล็ดลอดออกมาจากกลีบปากอิ่มเพียงแผ่วเบา ประสานกับเสียงหอบหายใจถี่กระชั้นเมื่อมือเรียวแสนสนลูบไล้อยู่บนแผ่นอกบาง
จองกุกไม่ได้มีท่าทีขัดขืนเหมือนแต่ก่อน ซ้ำยังยินยอมด้วยความเต็มใจ สังเกตได้จากการที่เขาเอามือสอดเข้าในกลุ่มผมหนานุ่มของยุนกิ ขย้ำเบาๆเพื่อบอกว่าเขากำลังรู้สึกดีกับสัมผัสนี้มากแค่ไหน เป็นภาษากายที่ยุนกิก็น่าจะรู้ดีเพราะเป็นคนที่สอนจองกุกในเรื่องแบบนี้ตั้งแต่อายุ 15
"อืมม... ยุนกิฮยอง.. " กว่าจะรู้ตัวว่ากำลังทำอะไรกับพี่ชายของตนอยู่ กางเกงที่สวมใส่ตั้งแต่ก่อนหน้านี้ก็ถูกยุนกิถอดมันออกไปกองไว้บนพื้นเรียบร้อยแล้ว
มือเรียวจับชายเสื้อยืดของคนใต้ร่างถลกขึ้นไปถึงคอ พลางดึงเสื้อยืดสีดำเข้มขึ้นไปปิดตาของน้องเอาไว้ ในขณะจองกุกเองก็ยกมือขึ้นในแนวระนาบเหนือศรีษะ พร้อมกับเอื้อมมือไปยึดเกาะหัวเตียงเอาไว้ ยุนกิถอดเสื้อของตนออก โยนไปกองไว้กับกางเกงของน้อง หลังจากนั้นก็ก้มลงใช้ปากอ้าครอบครองยอดอกสีหวานเข้าไปในปาก ดูดกลืนเข้าคายออกสลับกันทั้งสองข้าง โดยใช้ปลายลิ้นตวัดสะบัดเลียไปด้วย จนได้ยินเสียงครางกระเส่าของคนใต้ร่างที่กำลังแอ่นอกขึ้นมารับสัมผัสอุ่นชื้นเบาๆ
"อื้ออ.. ย..ยุนกิ อืมม.." จองกุกโดนความเสียวสยิวเล่นงานจนครางไม่หยุดปาก มันค่อยๆกระจายแผ่ซ่านไปทั้งกาย ยิ่งยุนกิขบกัดปลายยอดอกของเขาด้วยแล้ว ร่างของเด็กน้อยก็ถึงกับสั่น บิดเร้าอ้อนวอนขอความเห็นใจ
สักพักหนึ่งยุนกิก็เปลี่ยนจุดหมายไปยังที่อื่น ใบหน้าขาวจัดลากลงต่ำไปตามหน้าท้องแข็งแรงที่เริ่มเป็นลอนสวยงามอย่างพอดิบพอดี และเขาก็รู้มาว่าช่วงนี้จองกุกเล่นกีฬาและออกกำลังกายบ่อยมาก มือเรียวเกาะขอบชั้นในสีดำ พลางดึงมันลงไปจากสะโพกของน้อง ดึงออกไปเรื่อยๆตามเรียวขาจนพ้นปลายเท้าในที่สุด เขาได้ยินเสียงที่กำลังเรียกชื่อของเขาติดต่อกันออกมาเบาๆ จนอดไม่ได้ที่จะช้อนตามองใบหน้าน่ารักที่ถูกปิดตาเอาไว้
ถึงกับกลืนน้ำลายเมื่อมองเรียวปากอิ่มของน้องที่กำลังเผยอออกหอบหายใจจนเห็นฟันกระต่ายโผล่มาเล็กน้อย สลับกับเรียกชื่อของเขาออกมาเบาๆไม่ขาดปาก ไหนจะคราบน้ำลายที่ซึมล้นออกมาจากมุมปากจนจะถึงปลายคางอยู่รอมร่อ
"อ๊ะ! ฮะ .. ฮยอง อื้มม"
จองกุกปล่อยเสียงครางออกมาอย่างสุดกลั้นเมื่อความเป็นชายของถูกโพรงปากร้อนครอบครอง ยุนกิอ้าปากกว้างกลืนความพอดิบพอดีเข้าไปหมด ทำเอาเด็กน้อยที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะสั่นไปทั้งตัว ด้วยความกระสันเสียวที่แล่นพลุ่งพล่านไปทั่วทุกอณู
ปลายลิ้นร้อนยื่นออกมาจากปาก ไล้ไปรอบๆจากโคนสู่ปลาย บางครั้งก็กลืนหายเข้าไปในช่องปาก ขยับกลืนเข้าคายออกอย่างเป็นจังหวะ เรียกเสียงครางรัญจวนจากคนเด็กกว่าจนดังระงมทั่วทั้งห้อง
"อืมม..ยุนกิ อื้อ! "จองกุกยึดหัวเตียงแน่น หอบหายใจถี่กระชั้นประกอบกับความกระสันที่ทำเอาสะท้านไปทั้งกาย
มือเรียวกอบกุมความเป็นชายที่ยังคงแข็งขืนเมื่อผละปากออก ใช้มือรูดขึ้นรูดลงอย่างเป็นจังหวะ จองกุกรู้สึกเหมือนกำลังถูกเชือดด้วยความเสียวซ่าน เนื่องจากเสียงครางขาดๆ หายๆ และแผ่วเบา ความสยิวแล่นพล่านไปทั่วร่างกาย แทรกซึมลงไปยังทุกส่วนจนแทบจะระเบิดแตกออกเป็นเสี่ยงๆแล้วก็ว่าได้
ไม่นานนักมือเรียวก็สับถี่ระรัวจนจับจังหวะไม่ได้ ทำเอาคนน้องสะดุ้งเป็นครั้งคราว ผงกหัวขึ้นมาห้ามปรามอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่สามารถพูดคำว่าหยุดออกมาได้ ในเมื่อขอบสวรรค์มันใกล้เข้ามาเต็มที เอาแต่ครางออกมาดังๆพร้อมกับเรียกชื่อคนพี่จนแทบจะคลั่งตาย
"อื็ออ ยุนกิ!.. อ๊ะๆๆ ยุนกิ..ฮะ! อ่ะ! ..ฮยอง อ๊าา!"
ในที่สุดยุนกิก็พาน้องชายสุดที่รักขึ้นไปแตะขอบสวรรค์ได้สำเร็จ ทำเอามือของเขาเลอะไปหมด จองกุกอ้าขาออกเล็กน้อยก่อนที่มือเรียวชื้นน้ำเหนียวหนืดบางอย่างจะสัมผัสกับช่องทางด้านหลัง
"อื้อ..ยุนกิ"
แทแท:กินไรยัง
แทแท: เอ้า อยู่ๆก็เงียบหายไปเลยแฮะ
แทแท:จองกุก
แทแท: เป็นอะไรไป
แทแท: อ่านไม่ตอบด้วย
แทแท:หลับหรอ?
เสียงแจ้งเตือนข้อความติดต่อกัน กับไฟหน้าจอโทรศัพท์ที่สว่างวาบขึ้นมากำลังเรียกร้องความสนใจจากจองกุก แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะหยิบมันขึ้นมาประกอบกับเสื้อยืดที่ปิดตาของตนอยู่
ยุนกิมองข้อความที่โชว์ขึ้นมาพร้อมกับอ่านในใจ บางทีเขาก็รู้สึกว่าแฟนของน้องชายมีความงี่เง่าแฝงอยู่เล็กน้อย พอละสายตามามองจองกุกที่กำลังนอนเม้มปากแน่นราวกับว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ก็รู้เลยว่าควรจะจัดการกับสถานการณ์แบบนี้ยังไง
"ตอบสิ" ยุนกิพูดพร้อมกับถอดกางเกงและชั้นในเกะกะร่างกายออกไปให้พ้นทาง ในเวลาเดียวกับที่จองกุกเอาเสื้อที่ปิดตาออกแล้วเอื้อมมือไปคว้าเอาโทรศัพท์ขึ้นมาอ่านข้อความจากแฟนตัวเอง
คนเด็กกว่าสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อพบว่าสะโพกของตนถูกยกขึ้นมาพักไว้บนตักของยุนกิอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ต้องกัดริมฝีปากแน่นเมื่อคนพี่พยายามสอดแทรกความใหญ่โตเข้ามาในช่องทางด้านหลัง จองกุกกำโทรศัพท์แน่น พลางกดมันลงกับพื้นเตียงด้วยความเกร็งสะท้านไปทั้งตัว แต่กระนั้นยุนกิก็ยังคงดันความอึดอัดเข้ามาอย่างไม่หยุดหย่อน จนกระทั่งมันเข้าไปลึกสุดแบบมิดด้าม
จองกุกหอบหายใจพยายามตั้งสติให้ได้ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์ข้อความตอบกลับคนในแชท
จองกุก: กินแล้วครับ ขอโทษที่ตอบช้านะ
คนเด็กกว่ายังคงถือโทรศัพท์ไว้ในมือ ในขณะที่ยุนกิยกขาข้างหนึ่งของน้องขึ้นมาพาดไว้บนบ่า เพื่อให้ระดับสะโพกของคนใต้ร่างสูงขึ้นง่ายต่อการขยับ เขาเริ่มสอบสะโพกด้วยจังหวะเนิบช้าเนื่องจากคนตัวเล็กบีบรัดมันแน่นมาก จนยุนกิเกือบจะคลั่งตายอยู่รอมร่อ
"อ๊ะ! อื้ออ ฮยอง.. " จองกุกพยายามพิมพ์ข้อความอย่างลำบาก ยิ่งในตอนนี้ที่พี่ชายโน้มตัวลงมาซุกไซ้ซอกคอของเขา มิหนำซ้ำยังใช้ฝ่ามือลูบไล้ บีบขย้ำไปทั่วร่างกาย รีดเอาเรี่ยวแรงออกไปตัวเขาจนแทบจะไม่มีเหลือหลอ
แทแท:ไม่เป็นไร ง่วงยัง
จองกุก: ง่วงแล้วครับ
"อ๊า!...ฮ..ฮยอง .อื้อ อย่าเพิ่งรีบสิครับ อ๊ะ"
ยุนกิเริ่มโถมจังหวะเร็วขึ้นเรื่อยๆเเมื่อกายเบื้องล่างมันกำลังสอดประสานกันได้ดี จองกุกรีบใช้มือข้างหนึ่งโอบรอบท้ายทอยคนพี่เอาไว้ แหงนหน้าครางเสียงกระเส่าเมื่ออีกฝ่ายถลำทะล้วงเข้ามาลึกทั้งรุนแรงและหนักหน่วง ริมฝีปากร้อนทาบทับลงบนกลีบปากอิ่มที่กำลังเผยออกเปล่งเสียงคราง ทั้งคู่ดูดดึงริมฝีปากบนล่างของกันและกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ปรับจังหวะสอบสะโพกให้เร็วยิ่งขึ้น ทำเอาคนตัวเล็กกว่าโยกคลอนไปตามจังหวะ ลิ้นของทั้งสองที่ยื่นออกมาจากปาก เกี่ยวตวัดกันมัวมัน จนกระทั้งจำยอมต้องผละจูบออกเมื่อยุนกิดันกระแทกกระทั้นความใหญ่โตซะสุดแรง เป็นเหตุให้น้องต้องกรีดร้องเสียงดังลั่นห้อง
ยุนกิหันมาจดจ่อกับกิจกรรมเข้าจังหวะในแบบของตัวเองแทน ทำให้จองกุกได้อาศัยช่วงเวลาที่เขาผ่อนแรงลง มาอ่านข้อความบนหน้าจอสี่เหลี่ยม และพิมพ์ข้อความตอบกลับคนในแชท แม้ว่ามันจะยากลำบากมากแค่ไหนก็ตาม
แทแท: งั้นนอนนะ อย่าลืมห่มผ้าด้วย
แทแท: พี่รักจองกุกนะ
จองกุกจดจ่ออยู่กับการพิมพ์ข้อความอยู่ครู่หนึ่ง แต่เมื่อพิมพ์ข้อความสุดท้ายเสร็จเขาก็ทิ้งโทรศัพท์ไว้ข้างๆอย่างไม่ใยดี หันมาให้ความสนใจกับพี่ชายของตนเพียงแค่คนเดียว
จองกุก: จองกุกก็รักแทฮยองครับ
"อ๊ะๆๆๆ อ๊า.. ยุนกิ.. อื้อ พี่ยุนกิ!"
"อืมม..จองกุกของฮยอง"
"ผมรัก..อ๊าาา! ยุนกิ.. ฮะ ..ฮยอง อื้อ! อ๊ะๆๆๆๆ"
คืนนี้คงจะอีกยาวนาน เพราะข้อความสุดท้ายของจองกุกที่ยุนกิเห็นนั้นจะนำมาซึ่งบทลงโทษ ที่ทำให้ไม่ได้หลับไม่ได้นอน แม้ว่าตอนเช้าต้องไปโรงเรียนและพบเจอกับแทฮยองก็ตาม...
